بر فرازبلندترین قله ی روشنایی نشستم!
از اون بالا بالا ها می شد همه جا رو از نظر گذروند.
تنها بودم ولی این تنهایی آزارم نمی داد.لذت بخش بود.اهورایی بود.اونجا حس کردم به خدا خیلی نزدیکم انقدر که می تونستم دستش رو بگیرم و توی قلبم گرمای اطمینان رو حس کنم.
نمی دونم چرا اونجا بودم.یه روز چشمامو باز کردم و دیدم اونجا نشستم.زیر پام ابرهای مه آلود جولان می دادند.ابرهایی که خاطراتم رو در خودشون پنهان کرده بودند.خاطرات دختری که با احساساتش زندگی کرده بود ولی حالا...
انگار یه تکه سنگ بر فراز اون قله ی سفید پوش نشسته بود.
قلبم دیگه باهام حرف نمی زد.
خیلی وقت بود که سکوت کرده بود....شاید از آخرین باری که بارون باریده بود..
کی؟یادم نمیاد...خیلی گذشته...آسمون طلایی شده بود....زمان بی معنی بود اما رنگ دل آسمون به رنگ غروب بود.
چقدر دلم گرفت...دلم می خواست با کوه..با ابرها...با خدا حرف بزنم...
اما نمی شد..قلب سنگیم دیگه نمی تونست حرف بزنه...نمی تونست....
نمی تونست...