امروز توی طبیعت بودم.زیر درختی سرسبز...زیر آسمون آبی خدا....
روی یه تاب بلند نشسته بودم و خودم رو سپرده بودم دست نسیم.
صدای پرنده ها عجب  موسیقی آرامش بخشیه....
چشمامو بستم و همونجور که تاب می خوردم فکر کردم.
به این فکر کردم که این روزها چقدر ذهنم درگیرومشغوله...
جالب اینجاست که می دونم چقدر این فکرها احمقانه و پوچ و بی ارزشند!
اما باز هم از رو نمیرم.....
برعکس گذشته که آرزو داشتم دوروبرم شلوغ باشه تازگیا دوست دارم تنها باشم...
یعنی از مرز خونوادم اون ورترنرم.
یه جورایی خوشحالم و یه جورایی هم ناراحت...
ناراحت برای این که احساس سردرگمی عجیبی تمام وجودمو پرکرده.....سردرگمی  از این که نمی تونم یه سری تصمیم های اساسی واسه ی زندگیم بگیرم و
خوشحالم به خاطر این که می بینم رویاهای گذشته ام دوباره برگشتند...
رویاهایی که یه زمانی همدم همه ی لحظه هام و بزرگترین دلخوشی زندگیم بودند.
میگن آدم ها توی فکرشون آیندشون رو می سازند و فردای ما همون چیزی خواهد بود که انتظارش رو داشتیم.
نمونه اش هم این که هر وقت از جلوی یکی از ساختمون های دانشگاه آزاد رد می شدیم مادرم می گفت :((اینجادانشگاهته!)).........دلیلش بماندکه چرا مامانم منو دانشجوی اونجا می دید!
حالا هم ببینین...شدم دانشجوی همون دانشگاه!
میخوام آیندمو بسازم...با رویاهایی که می خوام واقع بینانه و به دور از بلندپروازی توی فکرم رقمشون بزنم!
دیگه از اصرار و التماس به خدا خسته شدم....
دیگه تسلیم تسلیمم!...باید ((صبر)) کنم...چه بخوام چه نخوام....